"Elke dag fluitend naar mijn werk? Haha ja dat zou geweldig zijn, maar dat wordt natuurlijk heel lastig..."
Een tijdje geleden maakte ik een lange wandeling met een kennis. Daarin vertelde ze me blij dat ze eindelijk weg gaat bij haar werkgever. Al jaren was ze ontevreden over haar werk en ze ging er elke dag met tegenzin naar toe. Gezamenlijk door haar eigen beslissing en door omstandigheden had ze nu de kans gekregen om vaarwel te zeggen.
Ik zei: "Gefeliciteerd!! Super! En wat ga je nu doen?"
Ze zei: "Ik heb nog geen andere baan, maar wil wel graag weer aan het werk. Ik denk dat ik goed ga nadenken over wat voor werk ik wil. Ik wil niet meer, zoals de afgelopen jaren, elke dag met pijn in mijn buik naar mijn werk gaan. Ik zou het toch wel fijn vinden om niet zo heel vervelend werk te hebben. Iets waar ik me wel toe kan zetten. Tja, fluitend naar mijn werk zou nog mooier zijn maar dat wordt natuurlijk heel lastig. Dus het zou al mooi zijn om in ieder geval werk te hebben dat ik OK vind. "
Ik kijk haar aan, begin te lachten, en vraag haar: "Wat houdt je tegen om werk te vinden waarbij je wel elke dag fluitend naar je werk gaat?" Ze kijkt terug, begint ook een beetje te lachen, en zegt: "Ja, dat zou geweldig zijn, maar dat wordt natuurlijk heel lastig! Dat is hopen op iets wat waarschijnlijk niet lukt. Liever ga ik voor een iets realistischer plan."
We lopen verder maar dit gesprek blijft in mijn hoofd hangen. Is het goed van haar om te gaan voor een "realistisch" plan? Of weerhoudt de angst voor teleurstelling haar om te gaan voor haar droombaan??
Wat denk jij? Ik vind het altijd fijn als je een reactie achterlaat. Als je dit artikel waardevol vindt voor je eigen bewustwording help dan mee dit te verspreiden door het te delen met anderen. Dit kan je doen door middel van de social media knoppen.